Niemożliwą rzeczą, mogłoby się wydawać, jest cień uśmiechu na twarzy wiecznej pesymistki. Delikatnie podniesione kąciki ust ozdabiające oblicze najsmutniejszej osoby na tej planecie. Najsamotniejsza dusza.(jeżeli psyche istnieje) Niemożliwe to coś, co jest tak odległe. Zaczynamy w to wierzyć dopiero wtedy, gdy odległość się zmniejsza. Więc wiara jest najbliżej czy jest we mnie? Przy Tobie najbezpieczniej. Najlepiej. Najmilej. Moje ciało wygrzewa się w uczuciach niczym kot w promieniach lipcowego słońca. Choć jest dopiero mroźny styczeń i widzę drobne płatki śniegu opadające miękko na Twoją twarz. Tak mi pięknie. Subtelnie. Będę. Bądź.
„nie umiem powiedzieć słowem nie słowem tęsknię ale rękoma zamykającymi przestrzeń ale krwią opływającą ręce Jesteś w moim tętnie odkrzykującym sobie powracającym do siebie wiecznie pamiętającym we mnie powstajesz najgłębiej i każdy oddech który na mrozie krzepnie przypomina że Jesteś...”- Halina Poświatowska
